- prąd architektury modernistycznej, rozwijający się od ok. 1922 roku w Europie, a później na całym świecie
- określenie wprowadzili: Philip Johnson i Henry Russell Hitchcock w 1932, a zostało użyte na wystawie w Museum of Modern Art [MoMA] w NY
- termin ten sugeruje umiędzynarodowienie architektury, oderwanie od rodzimych wzorców
- 4 fazy rozwoju stylu: okres wczesny [lata 20] - kraje niemieckojęzyczne, Holandia, Francja; okres, gdzie architekci-emigranci przybywają do USA [lata 30]; rozkwit stylu [lata 40-50]; późny styl międzynarodowy [od 60]
ZAŁOŻENIA DOKTRYNALNE:
- zacierają się różnice w potrzebach materialnych i duchowych między różnymi narodami; stosuje się uniwersalne materiały i konstrukcje; dzięki nowoczesnym źródłom informacji świat staje się powoli `globalną wioską', architektura zatem też może być uniwersalna niezależnie od miejsca występowania, ujednolicona, na co zwraca uwagę Gropius
- Johnson i Hitchcock wyróżnili trzy zasady charakteryzujące styl miedzynarodowy: architektura nie polega na tworzeniu mas, ale na definiowaniu, kształtowaniu i ograniczaniu przestrzeni; nacisk na równowagę, bardziej niż na symetrię rzutu oraz odcięciu się od dekoracji. Później została dodana czwarta zasada: prawdziwości i klarowności konstrukcji budynku
- skupianie się na zewnętrznym wyglądzie i wyrazie budynków
- szczerość materiałów i konstrukcji
- uproszczone formy budynków, zwarta bryła
- brak ornamentów
- starano się osiągnąć wrażenie lekkości
- estetyka "maszyny" - idealnie wykończonej, bez śladu ludzkiej ręki
- logiczne uporządkowanie budynku, wspierające jego funkcjonowanie - funkcjonalizm
- ściany - gładkie płaszczyzny poryte regularną teksturą [rysunek okien, regularne elementy konstrukcji]
- preferowane materiały: okładziny drewniane, płyty ceramiczne, luksfery, tynk, widoczny żelbet, szkło
- Le Corbusier we Francji
- Mies van der Rohe w Niemczech
- Walter Gropius w Niemczech
- realizacje Miesa van der Rohe: np. IBM Plaza w Chicago , apartamentowce Lake Shore Drive w Chicago, Muzeum Narodowe w Berlinie i wiele innych. Wszystkie te obiekty charakteryzuje odejście od jakiejkolwiek ornamentyki, zredukowanie formy do niezbędnego minimum, doprowadzenie do czystej konstrukcji, forma budynków zdeterminowana jest przez elementy konstrukcyjne, jednorodna przestrzeń, stalowe ramy, duże przeszklenia, użycie dużych płaszczyzn kamienia, z reguły centralny trzon komunikacyjno-usługowy, wokół którego rozwija się otwarta przestrzeń, istotne są stosunki wymiarowe poszczególnych elementów, jakość materiałów i ich wzajemne relacje
- Walter Gropius: budynek Bauhausu w Dessau
- Le Corbusier: willa Savoye
- osiedle Weissenhof - w ramach wystawy budynki zaprojektowali: Gropius, Mies van der Rohe, Pieter Oud, Hans Poelzig, Hans Scharoun, Bruno Taut, Le Corbusier
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz