RZEŹBA BERNINIEGO JAKO PRZYKŁAD BAROKOWEGO KANONU ESTETYCZNEGO

OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA RZEŹB BERNINIEGO:

• w rzeźbach Berniniego występują wszystkie cechy typowej rzeźby barokowej
• dualizm (realizm późnego renesansu + uspokojony manieryzm)
• rzeźby Berniniego charakteryzują się uchwyceniem ułamka sekundy ruchu, przez co sprawiają wrażenie, jakby w nim "zamarły" - dodatkowo pojawia się wewnętrzne napięcie, co dodaje rzeźbom dynamizmu
• ruch, w którym ujęte są postacie też nosi ślady dualizmu: jest zarazem teatralny, przy pewnej dozie naturalności
• rzeźby przeznaczone do oglądania ze wszystkich stron - takie rozwiązania pojawiały się już wcześniej, ale w okresie manieryzmu zaczęto przykładać większą uwagę do opracowania rzeźby z wszystkich stron, co swoja kulminację osiągnęło w baroku - dużo rozwiązań rzeźb pełnych, wolnostojących
• brak idealizacji w rzeźbach, dominuje raczej realizm i uchwycenie charakteru rzeźbionej postaci
• stosowanie "trików": dodawanie ukrytego źródła oświetlenia, wplatanie rzeźby w wodę - fontanny, stosowanie zabiegów iluzjonistycznych w celu podkreślenia, wyolbrzymienia, zaznaczenia czy poprawienia widoków
• stosowanie kontrastu wyrażonego w rożny sposób: poprzez kontrast form (ostra-obła); kontrast kolorów (biały0czarny); kontrast materiałów
• mnogość detali, ornamentów, często uzyskana dzięki bogatym spływom rozrzeźbionych szat
• myślenie o rzeźbie w kontekście miejsca, w którym ma stanąć - rzeźba jako integralny element architektury, malarstwa - tzw. "łączenie sztuk"