niedziela, 17 kwietnia 2011

RAR-4 KAT 17.ZASADY KOMPOZYCJI MIASTA TYPU "HIPPODAMIEJSKIEGO"


MIASTO TYPU "HIPPODAMIEJSKIEGO":

  • Ortogonalny plan miasta greckiego i italskiego (początkowo dość swobodny) stosowany był od VII w. p.n.e. w miastach kolonialnych. Jego dojrzałą formę z V w. p.n.e (mającą inspirować Platona) przypisuje się architektowi Hippodamusowi (według Arystotelesa twórcy Pireusu, Turii, Rodesu i Miletu)
  • Geometryczną dyscyplinę układu dostosowywano do specyficznych warunków otaczającego krajobrazu
  • Miastem prototypowym dla systemu był Milet

    • monumentalne założenie urbanistyczne o wielkości, populacji i układzie urbanistycznym z góry zaplanowanych
    • zlokalizowane na półwyspie
    • ograniczone obwałowaniami i linią brzegową - wyraźnie okreslone granice
    • powstałe po utworzeniu ortogonalnej sieci ulic dając jednakowe, prostokątne bloki zabudowy zagospodarowywano stopniowo, część przeznaczając pod zabudowania publiczne, a część traktując jako zapas parcel budowlanych
    • o gmachach publicznych Tadeusz Tołwiński pisze,  że zostały rozłożone „w doskonałej wewnętrznej równowadze, determinowanej otaczającym krajobrazem”
  • Charakterystyczna dla systemu była nieobecność osi kompozycyjnych, (szerokości ulic uzależniano od ich kierunku) i brak kompromisów na rzecz rozwiązań dekoracyjnych
  • uwzględnienie perspektywicznego rozwoju i funkcjonalności miasta
  • W odróżnieniu od symbolicznych założeń egipskich, przestrzeń miast greckich warunkowana była głównie przesłankami funkcjonalnymi – neutralna rama mieszcząca wewnątrz wszystkie użyteczności demokratycznego miasta
  • Arystoteles opisał system hippodamejski 

    • podział społeczności miasta na trzy stany (rzemieślników, rolników i żołnierzy), a jego przestrzeni na trzy strefy: świętą, publiczną (dla wsparcia armii) i prywatną (w posiadaniu rolników)
    • opowiadał się też za podparciem systemu hippodamejskiego ideami platońskimi (wprowadzającymi do urbanistyki element socjalny) i tradycyjnym greckim planowaniem (racjonalnym powiązaniem estetyki z obronnością)

źródło: Architektura miasta idealnego. Wprowadzenie; Ernestyna Szpakowska

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz